Os vigueses confundimos os verbos ver e mirar ou, mellor dito, usamos sempre mirar: tanto para “percibir coa vista” como para “fixar a vista”. Os vigueses miramos sempre e nunca vemos. Así, en Vigo e os seus derredores é habitual escoitar frases coma “onte mireite na rúa”, no canto de “onte vinte na rúa”, que a un forasteiro lle soan necesariamente extrañas.
De onde vén esta confusión? Cal é a orixe deste uso tan particular? Os expertos terán, seguramente, as súas explicacións, mais a min gústame pensar que o berce de todo está no Monte do Castro, no primeiro poboamento no que os vigueses se agruparon. Dende aí, dende esa altura, vían todos os días esa marabilla que é a ría de Vigo. Víana un día si e outro tamén. Víana sempre, arreo, cando traballaban e cando folgaban, cando comían e cando xaxuaban. Víana porque non tiñan outro remedio. Se hai algo que se ve dende o Monte do Castro é a ría de Vigo (xa sabemos que os turistas suben aí para obteren as mellores vistas da ría). Víana, mais non a miraban. Ata que un día a miraron. E, claro, namoráronse dela. E baixaron do monte e estabelecéronse no Berbés, á súa beira, para sentiren os bicos das súas ondas, os aloumiños da súa escuma. Aí crearon esa aldeíña de mariñeiros que foi sempre o Berbés, ata que os recheos lle mudaron a faciana. Os vigueses sempre viron a súa ría, mais ata que non a miraron non foron ao seu encontro. Aí comezou unha historia de amor(-odio) que chega ata hoxe: a dos vigueses coa súa ría. A que lles fai (a que nos fai) mirar cando outros ven.
No hay comentarios:
Publicar un comentario