(Campás dobrando a morto).
NARRADOR: O Eduardo Duarte fora sempre un santo varón, mais santo ca varón, segundo se laiaba a súa dona. Por iso, cando morreu, a ninguén lle sorprendeu que fose directo ao Ceo. Eduardo chegou aló cunha maleta pequerrechiña, coma todos, porque hoxe en día, con esta crise económica que nos abafa, nin os reis son soterrados con tesouros. Cando pensaba que se perdera, porque levaba tempo a dar voltas sen dar saído do famoso túnel que percorren os mortos, de súpeto viu un home con un gran chaveiro cheo de chaves e pensou: “Ou é San Pedro ou é un sereno, mais como serenos xa non hai, ten que ser San Pedro”. E achegouse a el.
EDUARDO: É isto o Ceo?
SAN PEDRO: É.
EDUARDO: E vostede é San Pedro, non si?
SAN PEDRO: Son. E ti quen ves sendo? Que me queres?
EDUARDO: Son Eduardo Duarte e quero pasar. Acabo de morrer…
SAN PEDRO: Amodo, amigo. Tenho que ver se estás na lista.
EDUARDO: Que lista?
SAN PEDRO: Que lista ha ser! A lista! A lista dos alugueiros do Ceo! Como dixeches que te chamas?
EDUARDO: Eduardo, Eduardo Duarte.
SAN PEDRO: Eduardo Duarte... Déixame ver... Si, aquí estás. Amósame o teu carné de identidade, por favor.
EDUARDO: Como?
SAN PEDRO: O teu DNI, por favor.
EDUARDO: Non o teño. Soterráronme sen el…
SAN PEDRO: Será posíbel? Estou farto de lles dicir que vos soterren co DNI! Logo non hai xeito de saber se sodes quen dicides ser!
EDUARDO: Pregúntelle a Deus. El sabe todo. Coñece a todos. Tenme que coñecer...
SAN PEDRO: O que ten son cousas máis importantes que facer. Tedes que traer o DNI. Téñoo dito mil veces.
EDUARDO: Entón, paso ou non?
SAN PEDRO: Pasa, anda, pasa, pero que sexa a última vez.
EDUARDO: Non se preocupe, non coido que volva morrer.
NARRADOR: Eduardo entrou no ceo e de contado escoitou unha música que lle semellou agradábel. Axiña recoñeceu unha arpa (música de arpa).
EDUARDO: Daquela é certo que no Ceo hai música de arpa...
SAN PEDRO: Haina agora, dende que morreu Chico Marx. Deus sempre gozou moito coas súas tolerías e por iso permítelle tocar a arpa.
EDUARDO: E Groucho tamén está aquí?
SAN PEDRO: Si. O único Marx que non está é Carlos. Un non pode dicir que a relixión é o opio do pobo e pretender asemade que Deus lle reserve unha suite no seu reino.
EDUARDO: Claro, claro. Eu son de dereitas, eh?
NARRADOR: O Ceo era fabuloso, mesmo mellor do que Eduardo imaxinara: o fío musical de arpa (soa un arpa), as viaxes en anxo (soa un reactor), as paisaxes... E un podía falar con persoeiros coma Shakespeare, Leonardo ou Felipe II aínda sen saber idiomas, pois había un servizo de tradución simultánea moi bo. Eduardo utilizárao para falar con Beethoven, cuxas sinfonías adoraba (soa a Novena Sinfonía), mais a lendaria xordeira do famoso músico facía van calquera intento de diálogo con el. Beethoven non entendía como Deus escollera a Harpo para o fío musical do Ceo no canto de a el. “A xordeira volveuche agre e a min gústame a xente leda coma Harpo”, respostoulle Deus.
Ademais de supersónicos, os anxos eran moi simpáticos. Na Terra, Eduardo tratara co seu anxo da garda, que o salvara unha vez de morrer afogado, mais agora tiña a posibilidade de coñecer moitos outros e moi importantes, coma o arcanxo San Gabriel.
Si, todo era perfecto no Ceo. Todo menos unha cousa: a altura. O Ceo estaba alto, moi alto, mesmo alto de máis, e Eduardo tiña –sempre tivera– vertixe. Tanto que decidiu ir ver a Deus para lle pedir unha solución. Cando entrou no seu despacho, escoitou música rock e ficou abraiado (soa ‘Simpathy for the Devil’, dos Rolling Stones).
EDUARDO: Rock aquí, Señor?
DEUS: Si. Crías que ía ter a insufríbel música de Harpo? Unha cousa é que me faga rir, e por iso lle permita tocar a arpa, e outra que o tenha que aturar ata no meu curruncho. Eu adoro o rock. De feito, todos os grandes rockeiros que xa morreron están aquí: Elvis (soa ‘Jailhouse Rock’), Hendrix (soa ‘All over the Watchover’), Morrison (soa ‘Light my Fire’)...
EDUARDO: Lennon tamén?
DEUS: Non, Lennon non. Un non non pode dicir que os Beatles son máis famosos ca Xesucristo e pretender logo que lle reserve unha suite no meu reino.
EDUARDO: Por suposto, Señor. Lennon era un falabarato. E Harpo xa cansa un pouquiño. Onde estea un rockeiro que se saque calquera arpista. Sabe? Eu, de novo, levaba un peite no peto do pantalón, coma Elvis.
DEUS: Non me fagas as beiras, Eduardo. Que te trae por aquí?
EDUARDO: Un anxo (soa un reactor). Xa sabe que adoro as viaxes en anxo...
DEUS: Tampouco che fagas o gracioso. Que me queres?
EDUARDO: O Ceo é precioso, Señor, mais está moi alto, mesmo de máis, e eu teño vertixe, unha vertixe terríbel.
DEUS: E?
EDUARDO: Se cadra, podería pasar unha tempadiña no Purgatorio. Como está a medio camiño entre o Ceo e a Terra, cecais serviríame para me aclimatar a esta altura amodiño.
DEUS: Ti es tonto, Eduardo. Na terra, a forza de bo, xa mo parecías, mais agora fica claro. É como se Cristiano Ronaldo escollese xogar no Xefafe no canto de no Real Madrid.
NARRADOR: Deus permitiulle a Eduardo ir ao Purgatorio. Dúas semanas despois, Eduardo cría estar preparado para voltar ao Ceo, mais se atopou cunha situación inesperada: por primeira vez na súa historia, no Ceo había un serio problema de superpoboación e non collía un alma máis. Por iso, os últimos espíritos chegados dende o Purgatorio, incluido Eduardo, tiveron que volver aló temporalmente, ata que Deus atopase unha solución. Eduardo aburríase moito no Purgatorio porque non tiña nada que purgar, mais, como a ociosidade é a nai de todos os vicios, non tardou en comezar a pecar contra a meirande parte dos mandamentos, nomeadamente contra o sexto, ao que se afeccionou moito, se cadra, porque na terra sempre se reprimira neste senso.
RAPARIGA: Don Eduardo, está vostede a tocarme o cu?
EDUARDO: Non, meniña, no. Só estaba a comprobar se tes pel de laranxa ou de melocotón.
RAPARIGA: E que teño?
EDUARDO: O que tes é un cu que dá xenio tocalo.
NARRADOR: Deus engadiu ao Ceo unhas nubes acaroadas que ao principio desbotara por seren demasiado húmidas, e o problema de superpoboación solucionouse. As almas do Purgatorio voltaron, mais non Eduardo. San Pedro pechoulle o paso. “Xa non es digno de estar aquí”, dixolle mentres riscaba o seu nome da lista dos alugueiros do Ceo. Eduardo protestou e pediu falar con Deus, mais non foi escoitado. Estaba xa máis preto do Inferno que do Ceo.
E, efectivamente, non tardou en ser enviado ao Inferno. O demo, que o coñecía ben, atopouno ao carón da porta, sen se atrever a cruzar o limiar, coa súa maletiña e unha cara de medo que non podía agochar. Eduardo asomouse e viu que o Inferno era tal coma o imaxinara: caldeiras, burgas, saunas finlandesas, bater de dentes...
DEMO: Home, Eduardo, que te trae por aquí?
EDUARDO: Un elevador (soa un elevador).
Semellaba que Eduardo non perdera o seu senso do humor, mais en realidade estaba a facer un esforzo por non dar renda solta ao seu pánico. O demo non deixou pasar a oportunidade de facer leña da árbore caída.
DEMO: Ti que eras tan riquiño, tan beato, tan santurrón...
EDUARDO: Só estou de paso…
DEMO: De paso, si, mais vas dar uns pasiños tan pequerrechos, tan pequerrechos, que che vai levar unha eternidade percorrer isto.
NARRADOR: E hoxe, moito tempo despois, Eduardo continúa a percorrer un Inferno no que xa non sinte vertixe, mais si mareos e afogos, porque el –lémbrase agora– nunca puido aturar a calor. Mais quen se atreve a dicirlle ao demo que lle deixe pasar unha tempadiña no Purgatorio para se aclimatar á calor amodiño? El, dende logo, non. Ou si?
DEMO: Home, Eduardo, que te trae por aquí?
EDUARDO: Un anxo caído (soa un reactor). Xa sabe que adoro as viaxes en anxos caídos...
DEMO: Non che fagas o gracioso. Que me queres?
EDUARDO: O Inferno é precioso, mais vai moita calor, mesmo de máis, e afógome.
DEMO: E?
EDUARDO: Se cadra, podería pasar unha tempadiña no Purgatorio. Como está a medio camiño entre o Inferno e a Terra, cecais me serviría para me aclimatar a esta altura amodiño.
DEMO: Ah, Eduardo, quen dixo que ti eras tonto? Ti es listo de máis!!
NARRADOR: O Eduardo Duarte fora sempre un santo varón, mais santo ca varón, segundo se laiaba a súa dona. Por iso, cando morreu, a ninguén lle sorprendeu que fose directo ao Ceo. Eduardo chegou aló cunha maleta pequerrechiña, coma todos, porque hoxe en día, con esta crise económica que nos abafa, nin os reis son soterrados con tesouros. Cando pensaba que se perdera, porque levaba tempo a dar voltas sen dar saído do famoso túnel que percorren os mortos, de súpeto viu un home con un gran chaveiro cheo de chaves e pensou: “Ou é San Pedro ou é un sereno, mais como serenos xa non hai, ten que ser San Pedro”. E achegouse a el.
EDUARDO: É isto o Ceo?
SAN PEDRO: É.
EDUARDO: E vostede é San Pedro, non si?
SAN PEDRO: Son. E ti quen ves sendo? Que me queres?
EDUARDO: Son Eduardo Duarte e quero pasar. Acabo de morrer…
SAN PEDRO: Amodo, amigo. Tenho que ver se estás na lista.
EDUARDO: Que lista?
SAN PEDRO: Que lista ha ser! A lista! A lista dos alugueiros do Ceo! Como dixeches que te chamas?
EDUARDO: Eduardo, Eduardo Duarte.
SAN PEDRO: Eduardo Duarte... Déixame ver... Si, aquí estás. Amósame o teu carné de identidade, por favor.
EDUARDO: Como?
SAN PEDRO: O teu DNI, por favor.
EDUARDO: Non o teño. Soterráronme sen el…
SAN PEDRO: Será posíbel? Estou farto de lles dicir que vos soterren co DNI! Logo non hai xeito de saber se sodes quen dicides ser!
EDUARDO: Pregúntelle a Deus. El sabe todo. Coñece a todos. Tenme que coñecer...
SAN PEDRO: O que ten son cousas máis importantes que facer. Tedes que traer o DNI. Téñoo dito mil veces.
EDUARDO: Entón, paso ou non?
SAN PEDRO: Pasa, anda, pasa, pero que sexa a última vez.
EDUARDO: Non se preocupe, non coido que volva morrer.
NARRADOR: Eduardo entrou no ceo e de contado escoitou unha música que lle semellou agradábel. Axiña recoñeceu unha arpa (música de arpa).
EDUARDO: Daquela é certo que no Ceo hai música de arpa...
SAN PEDRO: Haina agora, dende que morreu Chico Marx. Deus sempre gozou moito coas súas tolerías e por iso permítelle tocar a arpa.
EDUARDO: E Groucho tamén está aquí?
SAN PEDRO: Si. O único Marx que non está é Carlos. Un non pode dicir que a relixión é o opio do pobo e pretender asemade que Deus lle reserve unha suite no seu reino.
EDUARDO: Claro, claro. Eu son de dereitas, eh?
NARRADOR: O Ceo era fabuloso, mesmo mellor do que Eduardo imaxinara: o fío musical de arpa (soa un arpa), as viaxes en anxo (soa un reactor), as paisaxes... E un podía falar con persoeiros coma Shakespeare, Leonardo ou Felipe II aínda sen saber idiomas, pois había un servizo de tradución simultánea moi bo. Eduardo utilizárao para falar con Beethoven, cuxas sinfonías adoraba (soa a Novena Sinfonía), mais a lendaria xordeira do famoso músico facía van calquera intento de diálogo con el. Beethoven non entendía como Deus escollera a Harpo para o fío musical do Ceo no canto de a el. “A xordeira volveuche agre e a min gústame a xente leda coma Harpo”, respostoulle Deus.
Ademais de supersónicos, os anxos eran moi simpáticos. Na Terra, Eduardo tratara co seu anxo da garda, que o salvara unha vez de morrer afogado, mais agora tiña a posibilidade de coñecer moitos outros e moi importantes, coma o arcanxo San Gabriel.
Si, todo era perfecto no Ceo. Todo menos unha cousa: a altura. O Ceo estaba alto, moi alto, mesmo alto de máis, e Eduardo tiña –sempre tivera– vertixe. Tanto que decidiu ir ver a Deus para lle pedir unha solución. Cando entrou no seu despacho, escoitou música rock e ficou abraiado (soa ‘Simpathy for the Devil’, dos Rolling Stones).
EDUARDO: Rock aquí, Señor?
DEUS: Si. Crías que ía ter a insufríbel música de Harpo? Unha cousa é que me faga rir, e por iso lle permita tocar a arpa, e outra que o tenha que aturar ata no meu curruncho. Eu adoro o rock. De feito, todos os grandes rockeiros que xa morreron están aquí: Elvis (soa ‘Jailhouse Rock’), Hendrix (soa ‘All over the Watchover’), Morrison (soa ‘Light my Fire’)...
EDUARDO: Lennon tamén?
DEUS: Non, Lennon non. Un non non pode dicir que os Beatles son máis famosos ca Xesucristo e pretender logo que lle reserve unha suite no meu reino.
EDUARDO: Por suposto, Señor. Lennon era un falabarato. E Harpo xa cansa un pouquiño. Onde estea un rockeiro que se saque calquera arpista. Sabe? Eu, de novo, levaba un peite no peto do pantalón, coma Elvis.
DEUS: Non me fagas as beiras, Eduardo. Que te trae por aquí?
EDUARDO: Un anxo (soa un reactor). Xa sabe que adoro as viaxes en anxo...
DEUS: Tampouco che fagas o gracioso. Que me queres?
EDUARDO: O Ceo é precioso, Señor, mais está moi alto, mesmo de máis, e eu teño vertixe, unha vertixe terríbel.
DEUS: E?
EDUARDO: Se cadra, podería pasar unha tempadiña no Purgatorio. Como está a medio camiño entre o Ceo e a Terra, cecais serviríame para me aclimatar a esta altura amodiño.
DEUS: Ti es tonto, Eduardo. Na terra, a forza de bo, xa mo parecías, mais agora fica claro. É como se Cristiano Ronaldo escollese xogar no Xefafe no canto de no Real Madrid.
NARRADOR: Deus permitiulle a Eduardo ir ao Purgatorio. Dúas semanas despois, Eduardo cría estar preparado para voltar ao Ceo, mais se atopou cunha situación inesperada: por primeira vez na súa historia, no Ceo había un serio problema de superpoboación e non collía un alma máis. Por iso, os últimos espíritos chegados dende o Purgatorio, incluido Eduardo, tiveron que volver aló temporalmente, ata que Deus atopase unha solución. Eduardo aburríase moito no Purgatorio porque non tiña nada que purgar, mais, como a ociosidade é a nai de todos os vicios, non tardou en comezar a pecar contra a meirande parte dos mandamentos, nomeadamente contra o sexto, ao que se afeccionou moito, se cadra, porque na terra sempre se reprimira neste senso.
RAPARIGA: Don Eduardo, está vostede a tocarme o cu?
EDUARDO: Non, meniña, no. Só estaba a comprobar se tes pel de laranxa ou de melocotón.
RAPARIGA: E que teño?
EDUARDO: O que tes é un cu que dá xenio tocalo.
NARRADOR: Deus engadiu ao Ceo unhas nubes acaroadas que ao principio desbotara por seren demasiado húmidas, e o problema de superpoboación solucionouse. As almas do Purgatorio voltaron, mais non Eduardo. San Pedro pechoulle o paso. “Xa non es digno de estar aquí”, dixolle mentres riscaba o seu nome da lista dos alugueiros do Ceo. Eduardo protestou e pediu falar con Deus, mais non foi escoitado. Estaba xa máis preto do Inferno que do Ceo.
E, efectivamente, non tardou en ser enviado ao Inferno. O demo, que o coñecía ben, atopouno ao carón da porta, sen se atrever a cruzar o limiar, coa súa maletiña e unha cara de medo que non podía agochar. Eduardo asomouse e viu que o Inferno era tal coma o imaxinara: caldeiras, burgas, saunas finlandesas, bater de dentes...
DEMO: Home, Eduardo, que te trae por aquí?
EDUARDO: Un elevador (soa un elevador).
Semellaba que Eduardo non perdera o seu senso do humor, mais en realidade estaba a facer un esforzo por non dar renda solta ao seu pánico. O demo non deixou pasar a oportunidade de facer leña da árbore caída.
DEMO: Ti que eras tan riquiño, tan beato, tan santurrón...
EDUARDO: Só estou de paso…
DEMO: De paso, si, mais vas dar uns pasiños tan pequerrechos, tan pequerrechos, que che vai levar unha eternidade percorrer isto.
NARRADOR: E hoxe, moito tempo despois, Eduardo continúa a percorrer un Inferno no que xa non sinte vertixe, mais si mareos e afogos, porque el –lémbrase agora– nunca puido aturar a calor. Mais quen se atreve a dicirlle ao demo que lle deixe pasar unha tempadiña no Purgatorio para se aclimatar á calor amodiño? El, dende logo, non. Ou si?
DEMO: Home, Eduardo, que te trae por aquí?
EDUARDO: Un anxo caído (soa un reactor). Xa sabe que adoro as viaxes en anxos caídos...
DEMO: Non che fagas o gracioso. Que me queres?
EDUARDO: O Inferno é precioso, mais vai moita calor, mesmo de máis, e afógome.
DEMO: E?
EDUARDO: Se cadra, podería pasar unha tempadiña no Purgatorio. Como está a medio camiño entre o Inferno e a Terra, cecais me serviría para me aclimatar a esta altura amodiño.
DEMO: Ah, Eduardo, quen dixo que ti eras tonto? Ti es listo de máis!!
No hay comentarios:
Publicar un comentario