O nacemento
Cando nacín, preguntei polo prestixio da clínica e do xinecólogo. Vin cun pan debaixo do brazo e inquerín: "¿Que fago con isto? ¿Ráioo ou preparo uns bocadillos?''. "Imos cos bocatas'", escoitei. Foi o meu primeiro picnic. Pariume meu pai. Compartía con miña nai tódalas tarefas domésticas e, ademais, facía a ximnasia prenatal mellor ca ela. O médico díxolle a mamá: ``Señora, non se ofenda, pero coido que o seu home fará un traballo mellor''. Ao verme, meu pai exclamou: "É un neno!'' e miña nai espetoulle: "Que querías, que nacese xa vello?''.
Un neno baixiño
Na casa non me agardaban, sobre todo para xantar. Cando se repuxo do parto, papá dixo: "Non podemos alimentar outra boca''. E dábanme de comer por vía intravenosa. Este particular xeito de dixerir fixo de min un neno gordiño, pero moi baixo, tanto que meus pais se puxeron nerviosos. Tentarono todo para que dese un estirón: ameazáronme ("como non medres, vouche pór só soro fisiolóxico", bramaba meu pai), probaron a subornarme ("os martes déixote comer medio chourizo'', prometíame miña nai), pero nada deu resultado. Finalmente, colocáronme nun circo ao que lle medraban os ananos, pero nin por esas. Un filósofo amigo de papá propúxolles que puxesen os medios para que medrase por dentro na esperanza de que ese medramento interior revertese noutro externo. Tíñanme todo o día pechado no meu cuarto lendo filosofía, escoitando música clásica e rezando. Efectivamente, medrei por dentro (terían que ver os meus intestinos), pero por fóra nada.
Na escola
Na escola, os compañeiros metíanse comigo. O mellor que me chamaban era "tapón". "Son fillo único da túa nai'', dicíame un, ignorante de que me parira meu pai. Facíanme a vida imposible, tanto que eu musitaba: "Que morro porque non morro''. E confundíanme con Santa Teresa de Xesús. Menos mal que había un sensato, que explicaba: "Que non é a santa. Non vedes que non ten o brazo incorrupto?''.
Na casa
Na casa, as cousas eran distintas. Con meus pais tiña unha boa relación. Papá deume un gran exemplo. Nunca o vin fumar. Nunca o vin beber. Nunca o vin cunha muller que non fose miña nai. Nunca o vin... Nunca o vin. Esa é a verdade. Mamá nunca fixo nada do que eu puidese avergoarme. En realidade, nunca fixo nada. Nin sequera me pariu. Xa o dixen. Meus irmáns queríanme con loucura. Esnaquizábanme os xoguetes, si, pero os que menos me gustaban e máis baratos eran. Pegábanme, si, pero onde non doe e sempre coa man aberta. Dábanme unha malleira, en fin, pero tendo coidado de non matarme. Claro que eu era un neno modelo. Desfilaba polo corredor con roupa de Verino.
Na Universidade
Ao pouco de ingresar na Universidade, conseguín entrar no equipo de fútbol da Facultade. Soñaba con ser o capitán, pero tiven que conformarme con ser a mascota. Gañamos tres ligas. As vitorias chegaron, en boa medida, grazas ao meu concurso: farteime a ladrar dende o banco.
O amor (ah, o amor!)
Na Universidade namoreime dunha rapaza que non me facía ningún caso. Non se me ocorreu outra cousa que ameazala: "Ando tolo por ti e ignórasme por completo. Terei que tomar medidas'', advertinlle. "Non te molestes: 90-60-90'', replicou. Decidín entón facerme o encontradizo con tan mala fortuna que sempre chocabamos. Á sétima vez, a situación virou insostible, non porque ela se mosquease, senón porque eu tiña rotos un brazo, unha perna e tres costelas. Así as cousas, optei, coa axuda de dúas muletas, por dar un rodeo e interrogar unha amiga súa. "Algunha vez falará de min, aínda que sexa mal'', deixei caer tentando non caer eu. "Non, limítase a facer budú cunha fotografía túa'', respostou.
Cando nacín, preguntei polo prestixio da clínica e do xinecólogo. Vin cun pan debaixo do brazo e inquerín: "¿Que fago con isto? ¿Ráioo ou preparo uns bocadillos?''. "Imos cos bocatas'", escoitei. Foi o meu primeiro picnic. Pariume meu pai. Compartía con miña nai tódalas tarefas domésticas e, ademais, facía a ximnasia prenatal mellor ca ela. O médico díxolle a mamá: ``Señora, non se ofenda, pero coido que o seu home fará un traballo mellor''. Ao verme, meu pai exclamou: "É un neno!'' e miña nai espetoulle: "Que querías, que nacese xa vello?''.
Un neno baixiño
Na casa non me agardaban, sobre todo para xantar. Cando se repuxo do parto, papá dixo: "Non podemos alimentar outra boca''. E dábanme de comer por vía intravenosa. Este particular xeito de dixerir fixo de min un neno gordiño, pero moi baixo, tanto que meus pais se puxeron nerviosos. Tentarono todo para que dese un estirón: ameazáronme ("como non medres, vouche pór só soro fisiolóxico", bramaba meu pai), probaron a subornarme ("os martes déixote comer medio chourizo'', prometíame miña nai), pero nada deu resultado. Finalmente, colocáronme nun circo ao que lle medraban os ananos, pero nin por esas. Un filósofo amigo de papá propúxolles que puxesen os medios para que medrase por dentro na esperanza de que ese medramento interior revertese noutro externo. Tíñanme todo o día pechado no meu cuarto lendo filosofía, escoitando música clásica e rezando. Efectivamente, medrei por dentro (terían que ver os meus intestinos), pero por fóra nada.
Na escola
Na escola, os compañeiros metíanse comigo. O mellor que me chamaban era "tapón". "Son fillo único da túa nai'', dicíame un, ignorante de que me parira meu pai. Facíanme a vida imposible, tanto que eu musitaba: "Que morro porque non morro''. E confundíanme con Santa Teresa de Xesús. Menos mal que había un sensato, que explicaba: "Que non é a santa. Non vedes que non ten o brazo incorrupto?''.
Na casa
Na casa, as cousas eran distintas. Con meus pais tiña unha boa relación. Papá deume un gran exemplo. Nunca o vin fumar. Nunca o vin beber. Nunca o vin cunha muller que non fose miña nai. Nunca o vin... Nunca o vin. Esa é a verdade. Mamá nunca fixo nada do que eu puidese avergoarme. En realidade, nunca fixo nada. Nin sequera me pariu. Xa o dixen. Meus irmáns queríanme con loucura. Esnaquizábanme os xoguetes, si, pero os que menos me gustaban e máis baratos eran. Pegábanme, si, pero onde non doe e sempre coa man aberta. Dábanme unha malleira, en fin, pero tendo coidado de non matarme. Claro que eu era un neno modelo. Desfilaba polo corredor con roupa de Verino.
Na Universidade
Ao pouco de ingresar na Universidade, conseguín entrar no equipo de fútbol da Facultade. Soñaba con ser o capitán, pero tiven que conformarme con ser a mascota. Gañamos tres ligas. As vitorias chegaron, en boa medida, grazas ao meu concurso: farteime a ladrar dende o banco.
O amor (ah, o amor!)
Na Universidade namoreime dunha rapaza que non me facía ningún caso. Non se me ocorreu outra cousa que ameazala: "Ando tolo por ti e ignórasme por completo. Terei que tomar medidas'', advertinlle. "Non te molestes: 90-60-90'', replicou. Decidín entón facerme o encontradizo con tan mala fortuna que sempre chocabamos. Á sétima vez, a situación virou insostible, non porque ela se mosquease, senón porque eu tiña rotos un brazo, unha perna e tres costelas. Así as cousas, optei, coa axuda de dúas muletas, por dar un rodeo e interrogar unha amiga súa. "Algunha vez falará de min, aínda que sexa mal'', deixei caer tentando non caer eu. "Non, limítase a facer budú cunha fotografía túa'', respostou.
No barrio coñecín outra femia que me facía tolón. Si, tolón, non tilín; era unha vaca. Despois dese arrebato de zoofilia, perdín a cabeza por unha monxa, o que me produciu numerosos conflitos písquicos, non porque ela fose unha muller consagrada a Deus, senón porque me facía chamarlle "nai'' e eu sentíame presa do conflito de Edipo. Menos mal que non me facía chamarlle "nai superiora", porque senón tivera tamén conflito de inferioridade.
Máis tarde tiven unha moza que se chamaba Adelita. Bo, chamábase Adela, pero eu chamáballe Adelita porque era miúda e tíñalle un grande agarimo. Saiamos por aí e eu preguntáballe: "Que queres que fagamos? Queres que vaiamos ao cine?''. "Non'', respondía ela. E eu: "Queres que tomemos un xeado?''. E ela: "Non''. E eu: "Queres que...?''. E ela: "Non''. E eu veña preguntar. E ela veña dicir que non. Ata que, claro, cansaba de tantas preguntas e partíame a cara. E o corazón.
Relato presentado al concurso de relatos humorísticos del Museo de Humor de Fene en 1997
No hay comentarios:
Publicar un comentario